Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Brzegu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Brzegu I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodnicząca: SSR Joanna Kurowska

Protokolant: referent stażysta Anita Bider

po rozpoznaniu w 19 stycznia 2015 roku w B.

na rozprawie

sprawy z powództwa E. A.

przeciwko (...) Zakładowi (...) na (...) S.A w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) S.A w W. na rzecz powoda E. A. kwotę 792,00 zł (złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 23.04.2013r. do dnia zapłaty oraz kwotę 237,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 500,00 zł tytułem wydatków związanych z opinią biegłego oraz kwotę 70,30 zł na rzecz skarbu państwa – kasa tut. Sądu tytułem tymczasowo poniesionych wydatków.

UZASADNIENIE

Powódka E. A. wniosła do tut. Sądu pozew przeciwko (...) S.A. w W. o zapłatę kwoty 792 wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz obciążenia kosztami procesu stronę pozwaną.

W uzasadnieniu swoich żądań powódka podała, iż wynikają one z następstw wypadku komunikacyjnego jakiego doświadczyła w dniu 2.08.2012r. w wyniku którego doznała stłuczenia klatki piersiowej, głowy oraz wstrząsu mózgu a także urazu odcinka piersiowo- lędźwiowego kręgosłupa. Powódka wyliczyła, iż kwota dochodzona stanowi równowartość 4% sumy ubezpieczenia albowiem doznała ona trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 11%.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu wskazując, iż zakwestionował przyjęcie odpowiedzialności wskazując, iż zgodnie z OWU pozwany winien wypłacić świadczenie w wysokości 4% sumy ubezpieczenia za każdy 1% trwałego uszczerbku. Tymczasem suma ubezpieczenia wynosiła 1800 zł a więc za 1% uszczerbku na zdrowiu pozwany wypłaca 72zł. Jednocześnie pozwany zawnioskował, iż w przypadku powołania opinii biegłego żąda on by biegły posłużył się tabelą norm procentowej oceny TU.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 2.08.2012r. w wyniku wypadku komunikacyjnego powódka doznała obrażeń ciała w postaci: stłuczenia głowy w okolicy czołowe prawej, skręcenia odcinka szyjnego, piersiowego oraz lędźwiowego kręgosłupa, stłuczenia przedniej ściany klatki piersiowej. Tuż po zdarzeniu powódka została przewieziona do szpitala w B., gdzie po kilku godzinach obserwacji po zaopatrzeniu zalecono dalsze leczenie w poradni ortopedycznej. Nazajutrz powódka zgłosiła się do Poradni ortopedycznej skarżąc się na bóle głowy, kręgosłupa, kolan i klatki piersiowej. Rozpoznano skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz stłuczenie klatki piersiowej- bez zmian urazowych. Ze strony układu nerwowego biegły neurolog nie stwierdził żadnych zmian będących następstwem przedmiotowego zdarzenia.

Dowód:

1.  Dokumentacja medyczna leczenia powódki, k. 7-19

2.  Notatka policyjna k. 60

3.  Korespondencja stron, k. 20-23, 61-63

4.  Opinia biegłego ortopedy, k. 101-105

5.  Opinia biegłego neurologa, k. 152

6.  Zeznania powódki, k. 97

Sąd zważył co następuje:

Poczynione w postępowaniu ustalenia faktyczne pozwoliły na uwzględnienie roszczeń powódki w całości. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej, korespondencji stron, jak również dowodach z zeznań samej powódki jak również dowodzie z opinii biegłego lekarza specjalistów z zakresu ortopedii i neurologa.

Za podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę poniesioną przez powódkę stanowi przepis art. 822§ 1 kc , który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do §4 art. 822 kc uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Istnienie tego uprawnienia po stronie poszkodowanego potwierdza także przepis art. 19 ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 lipca 2003 r.). Zgodnie z art. 13.2 tej ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Sporną kwestią pozostaje zatem kwota dochodzona pozwem.

Nie ulega wątpliwości, iż doznane urazy wiążą się z dawką bólu i cierpienia. Okres powypadkowy jak i cały okres powrotu do zdrowia był trudny do zniesienia dla pokrzywdzonej, tryb życia powódki sprzed wypadku znacznie odbiega od obecnego. Powódka dotychczas podejmująca parce fizyczne obecnie zmuszona jest do znacznego ograniczenia wysiłku fizycznego, który wywołuje u niej bóle kręgosłupa, co znacznie pogorszyło jej komfort życia codziennego.

Kodeks Cywilny dopuszcza możliwość pieniężnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Może mieć to miejsce w ściśle określonych przepisami przypadkach, do których należy m.in. uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia (art. 445 kc w zw. z 444 kc). Roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne ma pełnić przede wszystkim funkcje kompensacyjne, zmierzające do udzielenia pokrzywdzonemu satysfakcji moralnej płynącej z sądowego uznania jego krzywdy oraz faktu, że naruszenie jego prawa osobistego spotkało się z należytą reakcją i ochroną prawa. Niewątpliwie uprawnienie to przysługuje powódce. Zasądzenie odpowiedniej sumy ma stanowić odpłatę za doznaną krzywdę. Krzywdą w rozumieniu art.445 kc będzie z reguły trwałe kalectwo powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Przy ocenie wysokości zadośćuczynienia w przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd brał pod uwagę tzw. czynniki obiektywne jak czas trwania i stopień intensywności cierpień fizycznych, i psychicznych, nieodwracalność skutków urazu, wiek, rodzaj wykonywanej dotychczas pracy, a także czynniki subiektywne, jak poczucie mniejszej przydatności, zmniejszoną zaradność życiową, konieczność korzystania z pomocy innych. nieprzydatności. (por. uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz. 145 oraz wyrok z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Wysokość stopy życiowej społeczeństwa natomiast jedynie w sposób uzupełniający (w aspekcie urzeczywistniania zasady sprawiedliwości społecznej - art. 2 Konstytucji RP) może rzutować na wysokość zadośćuczynienia należnego poszkodowanemu za doznaną krzywdę. Kwestią zasadniczą jest jednak rozmiar szkody niemajątkowej. Nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez pozwanego zarzut braku podstaw do przyznania powódce jakiejkolwiek kwoty albowiem zakres doznanych krzywd i cierpień na skutek wypadku jest niewątpliwy.

Mając na uwadze zasadę umiarkowania Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy w tym m. in. wieku powódki, czasu trwania cierpień , doznanego uszczerbku na zdrowiu. Obrażenia, jakie powódka odniosła w wyniku wypadku doprowadziły do pogorszenia jej funkcjonowania na co dzień.

Ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi dla poszkodowanego przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej. Nie można przy tym akceptować stosowania taryfikatora i ustalania wysokości zadośćuczynienia według procentów trwałego uszczerbku na zdrowiu, bowiem zdrowie ludzkie jest dobrem o szczególnie wysokiej wartości, w związku z czym zadośćuczynienie z tytułu uszczerbku na zdrowiu powinno być odpowiednio wysokie. Zadośćuczynienie pieniężne nie tyle powinno być ustalane "w rozsądnych granicach", co ma kompensować cierpienia psychiczne poszkodowanego, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności faktycznych konkretnego przypadku Zdaniem Sądu żądanie kwoty 792 zł nie jest wygórowane, Sąd uznał, iż zasądzona kwota 792 zł będzie adekwatna do rozmiaru doznanej krzywdy.

Zasądzenie odsetek uzasadnia treść art. 481§ 1 i § 2 kc w zw. z art. 455 kc oraz 817§ 1 kc. Powódka domagała się zasądzenia odsetek od dnia wytoczenia powództwa zatem zgodne z jej żądaniem należało odsetki zasądzić od tej daty.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania wynika z treści art. 98§ 1i3 kpc, który nakłada na stronę przegrywającą obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów procesu w kwocie 237 zł. Na ich wysokość składa się kwota 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powiększona o 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 40 zł tytułem poniesionej opłaty sądowej. Jednocześnie należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 500 zł tytułem poniesionych wydatków związanych z opiniami biegłych, zaś kwotę 70,30 zł pozwany winien zwrócić Skarbowi Państwa w związku z tymczasowo poniesionymi wydatkami na ten cel.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd postanowił jak w sentencji.